سندرم پیریفورمیس

عضله پیریفورمیس  یک عضله قوی در ناحیه باسن هست  که سفتی و کوتاهی آن موجب فشار بر عصب سیاتیک در باسن می شود.

این سندرم عارضه ای است که در آن به دلیل سفت شدن یا اسپاسم عضله پیریفورمیس عصب سیاتیک آزرده میشود و این آزردگی سبب احساس درد در باسن و انتشار این درد به کمر و پا می شود .

عضله پیریفورمیس عضله کوچکی است که در عمق لگن و باسن قرار گرفته و از یک طرف به استخوان ساکروم یا خاجی و از طرف دیگر به قسمت های بالایی استخوان ران متصل است .

وظیفه عضله پیریفورمیس چرخش خارجی ران و دور کردن آن از محور مرکزی بدن است، اهمیت این عضله در درد های لگن و باسن ناشی از نزدیکی آن با عصب سیاتیک است، ارتباط عصب سیاتیک با عضله پیریفورمیس در افراد مختلف متفاوت است این علت موجب تفاوت در ابتلا به سندروم پیریفورمیس می شود .

شیوع سندروم پیریفورمیس در زنان 6 برابر مردان است، همچنین در اسکی بازان، رانندگان، تنیس بازان و دوچرخه سواران نیز بیشتر دیده می شود .

علائم سندرم پیریفورمیس

علائم سندرم پیریفورمیس می تواند شامل موارد زیر میشود:

درد در ناحیه لگن و باسن:

درد میتواند شدید و تیز باشد و درد در ناحیه لگن و باسن  احساس شود، این درد ممکن است به طول ران و پاها و حتی در برخی موارد به پاشنه پا نیز گسترش یابد.

کمردرد :

 سندرم پیریفورمیس ممکن است به همراه درد در ناحیه باسن و پاها با کمردرد همراه باشد. این درد معمولاً در یک طرف کمر بیشتر احساس میشود.

درد و تحریک در مسیر عصب سیاتیک:

 عصب سیاتیک از میان و یا زیر عضله پیریفورمیس عبور میکند.  فشار و تحریک بر روی این عصب میتواند موجب  درد و تحریک شدن مداوم عصب سیاتیک به هنگام راه رفتن شده و این ممکن است باعث سوزش و کاهش حس در پاها و پاشنه پا شود. سندرم پیریفورمیس می تواند علایمی مانند سیاتیک ایجاد کند و موجب اشتباه تشخیصی با سیاتیک شود

عوامل ایجاد کننده‌ سندرم پیریفورمیس

عوامل مختلفی می‌توانند به ایجاد سندرم پیریفورمیس منجر شوند. در ادامه، برخی از این عوامل را ذکر می‌کنیم:

ترمیم ناصحیح صدمه:

 صدمه دیدن در ناحیه پشت، لگن ، یا عضله پیریفورمیس ممکن است باعث فشار بر روی عصب سیاتیک شود.

تغییرات ساختاری:

 تغییرات ساختاری در عضلات، مفاصل و استخوان‌ها میتواند به فشار بر عصب سیاتیک و ایجاد سندرم پیریفورمیس منجر شود. به عنوان مثال، افزایش ضخامت عضله پیریفورمیس، تغییرات در مفاصل کمر و لگن

فعالیت‌های تکراری و بیش از حد:

 انجام فعالیت‌هایی مانند دوچرخه سواری، دویدن، حرکات تکراری در ورزش‌هایی مانند فوتبال و بسکتبال

نشستن طولانی و نامناسب:

 نشستن طولانی در یک وضعیت نامناسب و بدون حرکت میتواند باعث فشار بر روی عضله پیریفورمیس شود. این ممکن است در مواردی که برای مدت طولانی در محل کار یا رانندگی نشسته‌ اید رخ دهد.

اختلالات تنظیم عضلات:

 هرگونه اختلال در تنظیم و کنترل عضلات، مانند نقص تعادل عضلاتی، ضعف عضلاتی یا خلل در هماهنگی حرکات، ممکن است باعث اختلال در عضله پیریفورمیس شود.

راهکارهایی جهت پیشگیری از سندرم پیریفورمیس

برخی از راهکارهایی که می‌توانند به پیشگیری از سندرم پیریفورمیس کمک کنند عبارتند از:

وضعیت نشستن:

در صورتی که برای مدت طولانی نیاز به نشستن دارید، بهتر است وضعیت نشستن خود را تغییر داده و کمیت و کیفیت استراحت خود  را افزایش دهید. استفاده از صندلی‌های مناسب و پشتیبانی کننده، استفاده از وسایل نرم و مناسب برای نشستن مانند پد وسطح نرم، و ایستادن و تحرک منظم در طول روز میتواند بهترین روش برای کاهش فشار و تنش بر روی عضله پیریفورمیس باشد.

تمرینات تقویت عضلات:

انجام تمرینات کششی و تقویتی برای عضله پیریفورمیس و ماهیچه‌های اطراف آن میتواند به پیشگیری از سندرم پیریفورمیس کمک کند.

استفاده از فناوری در محل کار:

در صورت امکان، استفاده از میزهای قابل تنظیم ارتفاع، کمک‌های نرم و پشتیبانی کننده، و فناوری‌هایی مانند میزهای استندینگ یا میزهایی که امکان تغییر وضعیت نشستن و ایستایی را فراهم می‌کنند، میتواند راهی برای حداقل کردن فشار و تنش بر روی عضله پیریفورمیس باشد.

توجه به فعالیت‌های ورزشی:

 در هنگام انجام فعالیت‌های ورزشی، بهتر است تکنیک‌های صحیح حرکت و استفاده از تجهیزات درست را رعایت کنید. انجام حرکات گرم کننده، کشش عضلات قبل از ورزش، و استفاده از وسایل حفاظتی مناسب مانند کفش و تجهیزات حمایتی میتواند به کاهش خطر سندرم پیریفورمیس کمک کند.

مراقبت و استراحت مناسب:

 شامل استفاده از روش‌های آرامشی مانند ماساژ، گرما و سرما، و استفاده از تکنیک‌های کاهش استرس و استراحت مناسب برای عضله پیریفورمیس بسیار مهم است. در صورت نیاز از تکنیک‌های رفع استرس و آرامش مانند ماساژ، یوگا، تنفس عمیق و تکنیک‌های مربوط به مدیتیشن استفاده کنید.

مراقبت پزشکی:

 اگر علائمی مشابه سندرم پیریفورمیس تجربه می‌کنید، بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید. پزشک میتواند شما را بررسی کند و تشخیص دقیق را قرار دهد. ممکن است پزشک شما توصیه‌های خاصی برای تسکین علائم و پیشگیری از تشدید آنها داشته باشد.

حفظ وزن سالم:

 حفظ وزن سالم و مناسب می‌تواند به کاهش فشار و تنش بر روی عضله پیریفورمیس کمک کند. افزایش وزن میتواند فشار بیشتری بر روی عضلات و ساختارهای مرتبط قرار دهد و خطر سندرم پیریفورمیس را افزایش دهد.

تمرینات آبی:

 استفاده از استخر و انجام تمرین‌ها در آب می‌تواند به کاهش فشار و تنش بر روی عضله پیریفورمیس کمک کند. تمرین در آب باعث کاهش وزن بدن و فشار بر روی مفاصل می‌شود و عضلات را تقویت می‌کند.

درمان سندرم پیریفورمیس

درمان سندرم پیریفورمیس به روش های مختلفی انجام میشود و معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های غیر جراحی است. در ادامه، روش‌های معمول درمان سندرم پیریفورمیس را بررسی خواهیم کرد:

استراحت و تغییر فعالیت:

 در موارد خفیف سندرم پیریفورمیس، استراحت و کاهش فعالیت ممکن است بهبودی را به دنبال داشته باشد. اجتناب از فعالیت‌هایی که منجر به تنش و فشار بر روی عضله پیریفورمیس میشود، می‌تواند به تسکین علائم کمک کند.

فیزیوتراپی و توانبخشی:

 جلسات فیزیوتراپی و توانبخشی می‌تواند برای درمان سندرم پیریفورمیس مفید باشد. فیزیوتراپی شامل تمرینات استراحتی، تمرینات تقویتی و افزایش انعطاف پذیری عضلات میشود. تمرینات استراحتی به کاهش التهاب و تسکین درد کمک می‌کنند، در حالی که تمرینات تقویتی و افزایش انعطاف پذیری عضلات می‌تواند علائم را کاهش دهد و عملکرد عضلات را بهبود بخشد.

ماساژ:

ماساژ عضله پیریفورمیس و مناطق اطراف آن می‌تواند به تسکین علائم و کاهش تنش عضلانی کمک کند. ماساژ باعث بهبود گردش خون و کاهش التهاب در منطقه مورد نیاز می‌شود.

طب سوزنی :

طب سوزنی از درمان های موثر در درمان سندرم پیریفورمیس هست

درمان دارویی:

 در برخی موارد، ممکن است پزشک شما داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن را تجویز کند. این داروها می‌توانند به کاهش التهاب و تسکین درد کمک کنند.

تزریقات موضعی:

در برخی موارد، پزشک ممکن است تزریقات موضعی از کورتیکواستروئیدها یا بلوک کننده های عصبی را در ناحیه پیریفورمیس انجام دهد. این تزریقات موضعی به کاهش التهاب و تسکین درد می‌انجامند و ممکن است در تسکین علائم سندرم پیریفورمیس موثر باشند.

جراحی:

در موارد شدید و مقاوم به درمان‌های غیر جراحی، جراحی ممکن است به عنوان یک گزینه آخر مورد استفاده قرار گیرد. در جراحی سندرم پیریفورمیس، ممکن هست عضله پیریفورمیس یا باندی از عضله پیریفورمیس که به عصب سیاتیک فشار می آورد بریده می‌شود.