آشنایی بیشتر با بیماری اوتیسم و علائم آن

بیماری اوتیسم چیست؟

کودكان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات كلامی و غیر كلامی ، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی، مشكل دارند. این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می سازد . در بعضی موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگری نیز دیده می شود. در این افراد حركات تكراری دست زدن ، پریدن پاسخ های غیر معمول به افراد ، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می شود و ممكن است در حواس پنجگانه ( بینایی ، شنوایی ، لامسه ، بویایی و چشایی ) نیز حساسیت های غیر معمول نشان دهند. هسته مركزی اختلال در اوتیسم ، اختلال در ارتباط است.

علت اوتیسم چیست؟

اوتیسم یك ناتوانی طولانی مدت است كه منجر به اختلال عملكرد عصبی – روانی در فرد می شود. گر چه به نظر می رسد كه اوتیسم عارضه نادری است اما اطلاعات اخیر گویای آن است كه شیوع اوتیسم حتی تا20 مورد در هر10000 تولد زنده می رسد. اوتیسم در پسران3 - 4 برابر بیشتر از دختران دیده می شود. اگر چه علت اصلی آن كاملاً شناخته شده نیست، اما در سال های اخیر تحقیقات و مطالعات بسیاری در این زمینه صورت گرفته است.تحقیقات تأكید زیادی بر منشاء زیست شناختی و عصب شناختی در مغز دارد . در بسیاری از خانواده ها سابقه اوتیسم و یا اختلالات مربوط به آن وجود داشته است كه ریشه ژنتیك را مطرح می كند اگر چه تا به حال ژن خاصی كه مربوط به اوتیسم باشد شناخته نشده است . پژوهشگران در مورد نقش ژنتیك در علت شناسی اوتیسم اختلاف نظر دارند و عده ای از آنها تركیب چندین ژن را به عنوان علت اختلال مطرح می كنند . چندین نظریه درباره اوتیسم مطرح شده كه هیچیك به طور دقیق اثبات نشده است.

علائم اوتیسم چیست ؟

افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً حداقل نصف علائمی را كه در زیر عنوان شده است نشان می دهند . این نشانه ها از خفیف تا شدید متغیر هستند . در موقعیت های كاملا متفاوت، رفتارهایی كه با سن كودك تطابق ندارد مشاهده می گردد.

اصرار به یكسانی داشته و در مقابل تغییر مقاوم هستند.
مشكلات شدید تكلمی دارند.
در بیان نیازها مشكل دارند و از اشارات و حركات به جای كلمات استفاده می كنند. اغلب از ضمایر استفاده معكوس می كنند ، به جای استفاده از " من" از " تو" استفاده می كنند .
كلمات و یا جملات دیگران را تكرار می كنند.
خنده و گریه بی دلیل دارند و یا بدون علت مشخص نگران و مضطرب می شوند.
قشقرق به پا می كنند و به دلایلی كه برای دیگران آشكار نیست شدیداً پریشان می شوند.
قادر نیستند با دیگران رابطه برقرار كنند.
دوست ندارند در آغوش گرفته شوند و یا دیگران را در بغل گیرند.
تماس چشمی ندارند یا تماس چشمی آنها اندك است.
به روش آموزش معمول پاسخ نمی دهند.
با اسباب بازی، درست بازی نمی كنند.
چرخیدن و تاب خوردن را خیلی دوست دارند.
احساس درد كمتر یا بیشتر از حد دارند.
از خطرات نمی ترسند.
پر تحرك یا كم تحرك هستند.
به صحبتها و یا صداها پاسخ نمی دهند به طوری كه به نظر می آید ناشنوا هستند اگر چه حس شنوایی سالم است.

راههای شناسایی بیماری اوتیسم

اوتیسم، یک اختلال رشد است که در سه سال اول زندگی ظاهر می گردد. این بیماری با تاثیر بر روی مغز کودک، رفتارهای اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار کردن را مختل می کند. بیماری اوتیسم (درخودماندگی) یکی از بیماری های جدی گروه بیماری های رشدی اختلالات طیف اوتیسم بوده که در اوایل دوره کودکی (معمولا قبل از 3 سالگی) ظاهر می شود. هرچند علایم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم برتوانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد.

بنظر می رسدکه یک اختلال در سیستم عصبی که باعث عدم عملکرد صحیح مغز می شود در ایجاد این بیماری مؤثر می باشد. تعداد کودکان مبتلا به اوتیسم در حال رشد است. هرچند درمان و شفای کاملی برای درمان اوتیسم وجود ندارد، اما درمان جدی و بموقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می کند.

اوتیسم در بزرگسالی به سختی تشخیص داده می‌شود و معمولا برای تشخیص آن، ارتباطات اجتماعی، هوش اجتماعی و استدلال افراد مورد بررسی قرار می‌گیرد.

اوتیسم در بزرگسالی

در ابتدا تصور بر آن بود که اوتیسم یک بیماری واحد با دامنه وسیعی از علایم می‌باشد. در حال حاضر، عوامل ژنتیکی را عامل اصلی این بیماری می‌دانند اما علت بیماری اوتیسم هنوز به طور قطعی شناخته شده نیست. مطالعات در مورد کودکان اوتیسم نشان داده که اثر علایم اوتیسم مانند اختلال در اجتماعی شدن و مهارت‌های ارتباطی این کودکان تا زمان بزرگسالی باقی می‌ماند و به احتمال خیلی زیاد پزشکان و روانپزشکان حوزه بزرگسالان با تعدادی از بیماران تشخیص داده نشده مبتلا به اختلال اوتیسم مواجه می‌شوند. به علاوه، در دوره نوجوانی و بزرگسالی کودکان اوتیسم علایم و اختلالات روانپزشکی بیشتری دیده شده‌است و احتمال بیشتری دارد که به عنوان افراد وسواسی، منزوی، اسکیزوفرنی، عقب مانده ذهنی یا افراد با آسیب مغزی شناخته شوند.